നവ കേരളീയം

വേമ്പനാടെന്നൊരു കായലിന്‍ അരികിലാ -

നെന്നുമെന്‍  ഓര്‍മ്മകള്‍ തിങ്ങുന്ന നാട്..

കേരങ്ങള്‍ വായ്ക്കുന്ന എന്‍പ്രിയ നാട്ടിലോ -

കേരങ്ങളല്ലവ  മണ്ടരിയത്രേ...

പണ്ടെങ്ങോ കേട്ടൊരു പാട്ടിന്‍റെ പല്ലവി,

ഓതിക്കുറിച്ചൊരു വരിയായിരുന്നു-

കേരങ്ങള്‍ തിങ്ങുന്ന കേരള നാടെന്നതോര്‍മയില്‍ -

പോലും മാഞ്ഞുപോയിന്ന്...

പച്ച പട്ടുടയാട ചാര്‍ത്തിയ പാടങ്ങള്‍,

കഷ്ടമിന്നീ നാളില്‍ നഗ്നയായ്‌ തീര്‍ന്നപോല്‍ ,

തരിശ്ശാം നിലങ്ങള്‍ വിലക്കെടുത്തിട്ടവര്‍-

വിലപേശി വില്‍ക്കുന്നു  കേദാരം കെട്ടി.

മണ്ണും സിമെന്റും മണല്ക്കട്ടയും കൂട്ടി -

തിക്കി നിറക്കുന്നു ഊഷര നിലങ്ങള്‍...

വിണ്ണിനെ  മുത്തുന്ന   സൌധങ്ങള്‍ക്കാവുമോ,

ശ്വാസത്തെ നല്‍കിടാന്‍ ഭൂ ജീവികള്‍ക്കായ്?

ശ്വാസമെടുക്കാതെ മരിക്കാം നമുക്കിന്നു  ,

കോണ്‍ക്രീറ്റ് കാടുകള്‍ക്കുള്ളില്‍  കിടന്ന്...

ഭക്ഷണം ഭക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയാതെയായി,

വിഷഗുണ സമ്മിശ്രമായിന്നു  ഭൂമി...

കര്‍ഷക ജീവിതം കയറില്‍ കുരുങ്ങി ,

കാര്‍ഷിക കേരളം ഊഷരമായി...

വിലയില്ല വിലയില്ല കര്‍ഷകര്‍ക്കൊന്നുമേ ,

വിലയുള്ളതോ ഇന്ന് വിഷമയം താനും.

കേരങ്ങളില്ല കൈരളിയില്ല ..,

തോറ്റവും  തെയ്യവും കേളിയുമില്ല.,

കാവും കുളങ്ങളും കുരവയുമില്ല.,

നീരേറ്റരുവിയും കുയില്‍പ്പാട്ടുമില്ല ..

കൂമനും പുള്ളും പുഴയുടെ ഈണവും ,

പുളിയിലക്കര ചുറ്റും തൊടികളുമില്ല. ..

കൈരളീ നന്മകള്‍ നാട് നീങ്ങിടുന്നു,
മിഴികളും ചിന്തയും ഒന്നുമറിയാതെ..
യൌവനം കൊടികുത്തി തീവ്ര വാദങ്ങളാല്‍ ..,
മാനവ ജീവന് കൃശ ഗണനമായി-
അക്ഷര കൈരളിയാകവേ തന്നെ-
സംസ്കാര ശൂന്യത കൊടി കുത്തി വാണു.
നാരിക്ക് സ്വൈര്യ വിഹാരങ്ങള്‍ കേവലം -
മിഥ്യയാം സ്വപ്നങ്ങളായിന്നു മാറി.
കാട്ടാള  ഹൃത്തുക്കലെന്നും തടസ്സമായ്-
കരാള   നൃത്തങ്ങളാടി  തിമിര്‍ക്കുന്ന -
ശൂന്യ സത്സംഘാ നിദാന ഭൂ ഗേഹമായ്-
മാറിക്കഴിഞ്ഞുവോ എന്‍ പ്രിയ നാട്?
അന്ന് നാമോര്‍ക്കുന്നോ സ്ത്രീകളെന്നാല്‍  -
പരം ദേവതാ തുല്യരായി വാണിരുന്നു.,
ഓര്‍മയില്‍ തെളിയുന്നു..
പുരാണങ്ങളിങ്ങനെ..ചൊല്ലുന്നു നമ്മോടു -
ഇവ്വിധമെന്നപോല്‍ ..,
"യത്ര നാര്യസ്തു പൂജ്യന്തേ രമന്തേ തത്ര ദേവതാ":